มันครั้งที่เท่าไหรแล้วผมจำไม่ได้ที่แม่ต้องเข้าโรงพยาบาลเพื่อรักษาอาการเจ็บป่วย แต่ที่จำได้ทุกครั้งแม่จะทรมานกับมันมาก
เมื่อคืนวานผมต้องอุ้มพาคุณแม่เข้าโรงพยาบาลปากน้ำ ท่านอ่อนเพลียมาก หายใจไม่สะดวก หมอให้นอนเฝ้าดูอาการ
เที่ยวันนี้ผมเข้าไปเยี่ยมพร้อมกับญาติสี่คน ท่านดูดีแต่อ่อนเพลีย มีรอยยิ้มและพอจะพูดคุยทักทายกับทุกคนได้
เรายืนรอบเตียงท่านพักใหญ่ๆ คุณหมอเข้ามาสะกิดให้ผมกับคุณพ่อเข้าไปคุยด้วย
ถ้อยคำที่แสนนุ่มนวลรื่นหูแต่มันบาดลึกเข้าไปในหัวใจของเราสองพ่อลูกเมื่อคุณหมอบอกอาการคุณแม่หนักหนาขนาดไหน
เราสองพ่อลูกต้องพยายามกุมความเข้มแข็งเดินมาที่เตียงคุณแม่พร้อมรอยยิ้มบนใบหน้าแต่ในใจนั้นแสนระทม
เวลาของเราสามพ่อแม่ลูกมันเหลือน้อยลงทุกวัน!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น