มะเร็งแค่ชื่อผมก็สยิวแล้ว
ตระกูลผมทั้งสายพ่อสายแม่ปูย่าตายายล้มหายตายจากด้วยฝีมือของมันทั้งนั้น
ไม่มีใครไม่ทนทุกข์ทรมานทรกรรมกับมัน!
เมื่อเด็กเห็นความเจ็บปวดพวกนี้ยังไม่ประสีประสาว่ามันมาจากอะไร โตขึ้นถึงเข้าใจ
ณ ขณะนี้แม่กำลังทนทุกข์อยู่กับมัน คราวๆ น่าจะปีกว่า
เมื่อวานอาการแม่ทรุดลงอีก ปวดหลัง อ้วกลมอ้วกแล้งบ่อย กำเริบแต่ละครั้งต้องร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด น้ำตาอาบแก้มเป็นทาง
ผมกับพ่อและทุกคนที่เฝ้าอยู่ข้างเตียงทำได้แค่เพียงให้กำลังใจและปลอบใจกันไปเท่านั้น
ตกกลางคืนราวสองทุ่มครึ่งตอนอาการกำเริบ แม่พูดเหมือนคำสั่งเสียสุดท้าย
"ถ้าแม่ไม่อยู่แล้ว ให้เอาแม่ไปไว้ที่วัดสิบสอง"
ผมและทุกคนรับฟังด้วยใจหดหู่ไม่มีกล้าพูดอะไรทั้งนั้น
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น